De ontmoeting met onze bevrijders de Canadezen verliep voor mij heel bijzonder. Als dochter van de koster van de Der Aa-kerk waren mijn vader, moeder en ik (23 jaar oud) en een hongerevacué uit Den Haag niet meer veilig in ons huis aan de zuidzijde en gingen naar de consistoriekamer van de kerk. Vanaf de noordzijde werd er door de Duitsers geschoten op de Canadezen, die vanaf Schoolholm en Munnekeholm op het centrum afgingen.
Wij hoorden lopen in de kerk doch durfden niet te gaan kijken, daar we niet wisten wie er liepen, totdat ik de deur opende. Gelukkig waren het een groot aantal Canadezen die in ganzenpas achter elkaar door de kerk liepen, want aan de Noordzijde van de kerk lagen nog Duitsers. In mijn beste schoolengels maakte ik ze duidelijk dat wij met vier mensen in de consistorie zaten. Ze lieten gelijk hun geweren zakken, sloegen de armen om ons heen en zeiden: “Wij zullen zorgen dat jullie in de kelder aan de overkant van garage Huizinga komen.” Dat gelukte, ze liepen aan beide zijden van ons en onder spervuur werden ik en onze evacué naar de overkant gebracht. Later kwamen mijn ouders.
Van ons huis was de voordeur ingetrapt en het was vreselijk om te zien hoe de meisjes en vooral de prostituees uit de binnenstad zich opdrongen aan onze bevrijders. Met tranen in de ogen zagen wij hoe ze in ons huis bezig waren. Ik ben toen kruipend naar de overkant gegaan en heb aan een van de Canadezen gevraagd of het mogelijk was ons huis te sparen. Als een held ging hij ons huis leeghalen en bleef voor de deuropening staan om niemand buiten de bevrijders door te laten. Af en toe knipogend naar ons die vanuit de kelder dit konden volgen.
Ondertussen was er al een foerageauto en kregen ze te eten en kwam er ook al post. Een en ander speelde zich af in de kerk, terwijl aan de noordzijde de Duitsers nog wanhopig probeerden stand te houden.
Wat een kerels waren dat, die eerste stoottroepen.
Vergeten doen wij dit nooit.